آذربایجان...

هیچ چیز برای من به اندازه ی این عکس جگر خراش نیست...

دیوار های فرو ریخته ... ترک های عمیق... و اون پوستر...

پوستری که مطمئنم یه روز پسر بچه ی پر شر و شوری با وسواس اونو رو دیوار اتاقش چسبونده...

هر شب به اون چشم دوخته و خیال بافته...

رفته تو زمینای خاکی فوتبال بازی کرده و باز اومده خیال بافته...

که یه روز بشه یکی مثل علی دایی و کریم باقری...

اما حالا معلوم نیست که اون کجاس...

خیلی های دیگه معلوم نیست که دیگه کجان...

بازمانده ها هنوز تو بهت و شوک از دست دادن رفتگان و دار و ندارشون هستن...

این داغ تا ابد رو دل تک تک ایرانیا می مونه...

بیاین کمک کنیم که زودتر آرامش به دلای رنج دیده شون برگرده...

حتی اگه کمک شما ناچیز هم باشه تو این شرایط خیلی بزرگ محسوب میشه...

خواهشاً دریغ نفرمایین...

نرم نرمک می رسد اینک بهـــار

الهی؛

با خاطری خسته از اغیار،

و به فضل تو امیدوار،

دست از غیر شسته و در انتظار رحمتت نشسته ام،

بدهی کریمی،

ندهی حکیمی،

بخوانی شاکرم،

برانی صابرم،

الهی؛

احوالم چنان است که می دانی،

و اعمالم چنین است که میبینی،

نه پای گریز دارم،

و نه زبان ستیز،

ای مهربان ترین مهربانان،

بهترین ها را در سال جدید برای من،

خویشانم و دوستانم،

مقدر فرما.

آمین

keep going

فیلِ من!!

کسی اگه فیلش یاد هندستون کنه تکلیف چیه؟!
باید یاد هندستون رو از مغزش کشید بیرون یا رفت هندستون؟!